W niniejszym artykule omówimy następujące zdarzenia niepożądane po szczepieniu:
- ANAFILAKSJA
- ATAK PANIKI
- OMDLENIE
Zachęcamy do lektury oraz zapoznania się z praktycznymi wskazówkami postępowania.
ANAFILAKSJA
Zawsze powinny być łatwo dostępne odpowiednie metody leczenia i monitorowania w razie wystąpienia reakcji anafilaktycznej po podaniu szczepionki.
Anafilaksja jest prawdopodobna, gdy spełnione są wszystkie trzy następujące kryteria:
· Nagłe wystąpienie i szybki postęp objawów.
· Zagrażające życiu problemy z oddychaniem i/lub krążeniem.
· Zmiany skórne i śluzowe (zaczerwienienie, pokrzywka, obrzęk naczynioruchowy).
Pamiętaj:
· Same zmiany skórne lub śluzówkowe nie są oznaką anafilaksji.
· Zmiany skórne lub śluzówkowe mogą być subtelne lub nieobecne w 20% reakcji (niektórzy pacjenci mogą mieć tylko spadek ciśnienia krwi, tj. problemy z krążeniem
· Istnieją również objawy żołądkowo-jelitowe, np. wymioty, ból brzucha, nietrzymanie moczu.
Gdy nie jesteś pewien, wezwij pomoc (112) i podaj adrenalinę.
Leczenie anafilaksji:
1. Zadzwoń pod numer 999 lub 112.
2. Podaj adrenalinę IM – może być podawana przez automatyczne wstrzykiwacze lub pobierana z ampułki.
3. Ułóż pacjenta zgodnie z jego objawami.
4. Każda osoba, która miała reakcję anafilaktyczną, musi zostać zabrana do szpitala na leczenie i monitorowanie drugiego rzutu.
Adrenalina:
· Adrenalina jest najważniejszym lekiem w leczeniu reakcji anafilaktycznych.
· Adrenalina powoduje zwężenie naczyń i rozszerzenie oskrzeli, lecząc tym samym zagrażające życiu aspekty reakcji. Zwiększa również siłę skurczu mięśnia sercowego.
· Adrenalinę należy podawać wszystkim pacjentom z objawami zagrożenia życia. Najlepiej działa, gdy jest podawana wcześnie po wystąpieniu reakcji.
Zazwyczaj podaje się:
Epipen: dorosły i dziecko >30 kg 300 mcg, dziecko 15-30 kg 150 mcg.
Adrenalina WZF w ampułkostrzykawce: dorosły i dziecko >30 kg 300 mcg.
W przypadku braku poprawy lub dalszego pogarszania się stanu pacjenta, można podawać kolejne dawki w odstępach 5-minutowych.
Preferowanym miejscem wstrzyknięcia jest środkowa cześć uda, mięsnie w przednio-bocznej części.
Automatyczne wstrzykiwacze adrenaliny:
EPIPEN
· Trzymaj kciuk z dala, trzymaj Epipen jak sztylet (nóż).
· Zdejmij niebieska nasadkę zabezpieczająca.
· Przytrzymaj urządzenie około 10 cm od zewnętrznej części uda, z pomarańczową końcówką skierowaną w stronę uda.
· Obróć i dociśnij urządzenie do uda, aż usłyszysz klikniecie.
· Przytrzymaj w miejscu przez 10 sekund, aby upewnić się, że podana została cała dawka.
· Następnie rozmasuj miejsce podania, aby pobudzić dopływ krwi.
ADRENALINA WZF
· Przed użyciem wyjąć ampułkostrzykawkę z blistra.
· Zdjąć nasadkę z igły. Nie dotykać igły. Nie zdejmować blokady umieszczonej na tłoku ampułkostrzykawki. Nie naciskać tłoka (np. w celu usunięcia pęcherzyka powietrza).
· Zdecydowanym ruchem wbić cała igłę pod katem prostym (90º) w mięsień znajdujący się w przednio-bocznej części uda.
· W razie potrzeby wstrzykniecie można wykonać przez lekka odzież. Nacisnąć tłok do oporu.
· Wyjąć igłę i założyć na nią nasadkę.
· Miejsce wstrzyknięcia należy lekko masować przez 10 sekund.
· Wyrzucić wykorzystaną ampułkostrzykawkę w bezpieczny sposób.
ATAK PANIKI
Niektóre osoby mają ataki paniki przed szczepieniem z powodu skrajnego niepokoju. Objawy obejmują hiperwentylację, która może prowadzić do drętwienia i mrowienia w ramionach oraz nogach (parestezje), skurczy w dłoniach i stopach oraz uczucia napięcia w klatce piersiowej.
Schemat ABCDE (ang. Airway, Breathing, Circulation, Disability, Exposure):
Ocena pacjenta wg tego schematu umożliwia szybkie rozpoznanie stanu zagrożenia zatrzymaniem krążenia. W przypadku ataku paniki ocena wygląda następująco:
A – Drogi oddechowe niezakłócone, drożne.
B – Szybki, głęboki oddech. Pacjent będzie czuł, że nie może oddychać. Brak świszczącego oddechu.
C – Szybki puls, brak niedociśnienia.
D – Może zmniejszyć świadomość, jeśli utrzymuje się przez dłuższy czas.
E – Potencjalnie zaczerwieniona skóra, brak sinicy, skurcze rąk.
Postępowanie:
· Zachowaj spokój, bądź stanowczy, ale uspokajający.
· Mów pacjentowi, jak ma oddychać, aby zachęcić go do spowolnienia oddechu.
· Zasięgnij porady lekarza, jeśli atak jest długotrwały lub masz wątpliwości.
· NIE należy prosić pacjenta o oddychanie do papierowej torby – jeżeli hiperwentylacja jest spowodowana poważniejszą podstawową przyczyną, może to spowodować pogorszenie stanu pacjenta.
OMDLENIE
Omdlenie to przejściowa utrata przytomności spowodowana zmniejszeniem perfuzji mózgu (przerwanie przepływu mózgowego na 6-8 sekund lub zmniejszenie ilości tlenu dostarczanego do mózgu o 20%). Omdlenie ma gwałtowny początek, ustępuje zwykle samoistnie i szybko (<20 sekund). Najczęstszym rodzajem omdleń u młodych, zdrowych osób są omdlenia odruchowe (wazowagalne). Mogą być one wywoływane nagłym, niespodziewanym lub nieprzyjemnym bodźcem, takim jak widok, ból, zapach czy dźwięk. Ma to istotne znaczenie w przypadku wykonywania szczepień. Należy jednak zachować czujność, gdyż nie zawsze można wykluczyć inne, poważniejsze stany chorobowe – schorzenia kardiologiczne (np. zaburzenia rytmu serca), neurologiczne (np. padaczka) czy zaburzenia metaboliczne (np. hipoglikemia).
Postępowanie:
1) na początku głośno zawołaj np. „Jak się Pan/Pani czuje?” i delikatnie potrząśnij, żeby sprawdzić reakcję na bodźce;
2) udrożnij drogi oddechowe, sprawdź czy pacjent oddycha;
3) jeśli pacjent nie reaguje i nie oddycha prawidłowo – wezwij zespół ratownictwa medycznego (ZRM – tel. 999 lub 112), rozpocznij resuscytację wg obowiązujących wytycznych BLS (Basic Life Support);
4) jeśli chory nie doznał nagłego zatrzymania krążenia (NZK), urazu i nie ma drgawek, unieś jego nogi – jest to pomocne w hipotensji, choć może pogorszyć wentylację;
5) jeśli utrata przytomności się przedłuża, a pacjent nie doznał urazu i oddycha samodzielnie, ułóż go w pozycji bezpiecznej i wezwij ZRM.